Normaal zo beheerst, doch niet op die dag,
zei ooit eens een man, die het licht niet meer zag,
“O leegte in mij, die steeds wederkeert,
die afsluit van alles, wat mij inspireert”,
“Als jij mij bezoekt, groeit angst voor de tijd,
en drang naar de wijsheid, die daarvan bevrijdt”
“O brenger der wijsheid, al wat ik wil leren,
Is zonder die angst, het leven begeren!”
Met handen in ‘t haar, viel hij op de grond,
En zag niet het kindje, dat achter hem stond.
Toen kind aan hem vroeg: “Waarom ben je bang?”
liep een traan van geluk, over zijn linker wang.
Nu antwoord gezocht, zomaar werd gegeven,
Besloot hij sindsdien, als kind te gaan leven.
(Aike 2016)